Budynki prefabrykowane lub prefabrykaty to budynki z komponentami (ściany, dach i podłoga), które są produkowane w fabryce lub zakładzie produkcyjnym. Elementy te mogą być w całości lub częściowo zmontowane w fabryce, a następnie przetransportowane na miejsce. Ta metoda budowy budynku jest preferowana ze względu na jej opłacalność, szybką realizację i możliwość ponownego wykorzystania. Typowe zastosowania budynków prefabrykowanych to tymczasowe obiekty budowlane, powierzchnie biurowe, obozy medyczne, centra ewakuacyjne, szkoły, bloki mieszkalne i domy jednorodzinne.
Prefabrykacja jest bardziej wydajna niż konwencjonalna konstrukcja na miejscu, ponieważ produkcja na linii produkcyjnej jest bardziej kontrolowana. Ponieważ większość budynków ma powtarzające się sekcje ścian, dachów i podłóg, proces produkcyjny można opracować, łącząc ze sobą sekwencję operacji. Operacje te można badać i ulepszać, zwiększając wydajność procesu produkcyjnego. Kilka budynków takich jak prefabrykaty zbudowanych na przestrzeni dziejów wywodzi się z czasów koczowniczych, kiedy ludzie migrowali, aby odkryć nowe ziemie. Kolonizacja przyniosła potrzebę przenośnych domów i obozów. Jednak zapotrzebowanie na budynki prefabrykowane było wtedy mniej pilne, ponieważ po zasiedleniu kolonii nie było potrzeby dalszego rozwoju.
Metoda na prefabrykaty została szeroko rozwinięta od XX wieku. Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej zmniejszono dostępną siłę roboczą do budowy, ponieważ ludzie byli potrzebni głównie do produkcji dóbr wojennych. Doprowadziło to do niedoborów mieszkaniowych, które utrzymywały się do czasów powojennych. Rozważano alternatywne metody budowy mieszkań, aby zaspokoić popyt.